Uit Harry's dagboek

Familiedag Leersum, September 1990.

Een Fox visioen.

Op een vrijdag in September 1990 lag ik, een vijfjarige op en top draadhaar, heerlijk te slapen op mijn eigen schapenvachtje in mijn eigen draaistoel, Mijn baasje was aan het telefoneren en normaal tuk ik dan met een oor omhoog gewoon door. Gelukkig dat mijn ene oor meeluisterde, want ik kreeg terstond een kortdurende fox-visioen. Ik zag mezelf als beste jager op een wildbaan rennen met mijn baasje er achteraan. Wel een komische droom.

Nu, alle lezende foxen.............. zijn dromen in dierenland dan gèèn bedrog? Mijn baasje gaf me een aai en zei dat we op een zondag naar Leersum zouden rijden en voor het eerst een familiedag zouden meemaken. M'n fox-gedachten spanden zich in en ik vroeg me af, zou ik er kinderen en kleinkinderen van mij tegenkomen, zou mijn "oude" baasje er ook zijn? Hoe zou zo'n dag verlopen? Mijn fox-fantasie hield op, want de dagelijkse dingen gingen gewoon weer door, zoals lange wandelingen maken, blaffen naar de futen in het water, spelen met m'n piepbeesten en de pantoffels van m'n baasje. Heerlijk vind ik het spelen met soortgenoten en ik ben verzot op zwemmen. Minder leuk vind ik het douchen daarna, maar na de douche in de nabijheid van m'n baasje m'n ruwharige lichaam uitspetteren geeft altijd zo'n vrolijke sfeer dat ik gewoon als vanzelf als een konijn door de kamer en gang heen en weer spring. Maar nu terug naar mijn blafverslag over zondag 23 september 1990.

De zaterdag ervoor kreeg ik zoals elke week een uitgebreide borstelbeurt, wat ik wel apprecieer, alleen van m'n snuit moeten ze afblijven, want dan wring ik m'n eigenwijze mooie koppie in allerlei bochten. Er was in huis nog meer bedrijvigheid te bemerken en ik kan 't weten, want ik ben zeer nieuwsgierig. De video-accu's werden opgeladen, het fototoestel lag klaar, m'n eten en drinkbeker werden klaargelegd. M'n baasje legde haar fox-sieraden en hondentrui klaar en zèèr buitengewoon, we gingen vroeg naar bed. Het licht op de slaapkamer ging ook vroeg uit en ook dat kan ik weten, want ik slaap in de knieholte van m'n baasje bij haar op bed. En nogal half in slaap moest ik aan morgen denken, zouden daar ook van die mòòie foxen zijn zoals ik?

Zondagmorgen was 't maar even "wakker-worden knuffelen", want Leersum is niet naast de deur en tenslotte wilde ik ook nog eerst m'n ochtendwandeling van ± 30 minuten in een nog in zondagsrust verkerend dorp maken. Na m'n brokjes ging ik met "bokkensprongen" naar de garage en kreeg ik de hele achterbank van de auto voor mij alleen om te mijmeren. Wat ik onderweg allemaal niet fantaseerde over mooie foxteefjes en zou ik gelijk al mee 't hotel in mogen? En jawel, op een prachtige locatie gelegen hotel liepen er al heel wat meer blaffers, oud, jong, wit, gekleurd, dik, dun, wat 'n feest, ik was niet meer te houden. Wat een heerlijk kabaal kunnen wij toch maken. M'n baasjes koffie met cake en ik een hondenbrokje. Nou de pot op met hun hondenbrok, die andere foxen vond ik veel leuker en blafte me bijna schor. Hier snuffelen, daar kennismaken, terwijl m'n baasjes ook direct in gesprek raakten met andere fox-eigenaren, die hadden 't ook vast wel naar hun zin. Na een prettig welkomstwoord, de beloofde wandeling door de bossen. Weet U wat daar nou zo - bijzonder - prettig aan was? Er werd gewandeld in een tempo voor vier pootjes, terwijl de baasjes maar twee "pootjes" hadden. Blaffen was dat hoor! Een ieder, zowel mens als dier, had 't naar z'n zin in die prachtige natuur. Na wat water gedronken te hebben gingen we met alle foxen naar het hotelterras, waar trimtafels klaar stonden en deskundig advies gegeven werd, zowel 'voor de gladhaar als draadhaar. Tussendoor moest ik nog naar de dierenarts- orthopeed voor een patella-luxatie-onderzoek. Nou wist ik als intelligente reu wel dat ik gezond was, maar m'n baasjes wilden gewoon weten hoe zo'n onderzoek ging. Wel, ik moest eerst op mijn linker- en daarna op mijn rechterzij liggen. Mijn achterpootjes werden gestrekt en hup, daar was de schriftelijke uitslag:

Geen aanwijzing gevonden voor het bestaan van een patella-luxatie. getekend, Prof. Drs. F.J.Meutstege

Nu werd het tijd voor ons, ± 60 foxen, even bij te komen en we verdwenen helaas in de eigen auto, terwijl onze baasjes gingen lunchen en alle streken en liefs van ons aan elkaar uitwisselden. Na de lunch mocht iedere fox midden in een kring van de andere foxen op een tafel staan. Zo ook ik, en wat was ik trots dat ik gekeurd werd als een bijzonder mooie fox. Ik werd ongeduldig want dat visioen - de wildbaan - kwam weer voor mijn ogen. Het visioen werd werkelijkheid. En jawel hoor, wat heb ik gerend, het schuim stond op m'n lippen en zowaar om mij te pakken moest m'n baasje het hele terrein overrennen. Al blaffend van plezier stapten we na 'n heerlijke dag in de auto alwaar de eerste spetters kwamen, maar onze dag kon niet meer in het water vallen. Als een echte kampioen-fox dank ik met deze poot de organisatie en zeker tot volgend jaar.

‘n Fox-fan